La Vida y Medellin en nog een beetje meer!

Inmiddels ben ik alweer bijna een maand weg. Deze maand heb ik op twee dagen na doorgebracht in Medellin. De laatste woorden die ik schreef waren een kleine twee weken geleden toen ik begon met het gastheerschap in het Art Hotel, zoals Rodrigue het graag noemt.
Dit bevalt prima! Naast het ontvangen van gasten is m'n focus nu vooral gericht op het eigen maken van de Spaanse taal. Veel van mijn dagen bestaan dan ook uit sporten, huiswerk maken (ja ik voel me ook echt weer scholier, al maakte ik als scholier nooit mijn huiswerk en nu wel  [Aapje met handen voor de ogen] ) en het volgen van twee uur privéles. Daarnaast kook ik vrij regelmatig, wat heet dagelijks. Ik zou mijn verhaal hier dan ook kunnen besluiten, maar dan doe ik de afgelopen weken tekort!

Het vinden van een docent Spaans was mijn eerste doel na het vertrek van Tessa. Dit ging best makkelijk. Ik heb bij een hostel wat telefoonnummers geregeld en er zelf nog een paar via via gevonden. Toen wat berichtjes en mails verzonden en voor ik het wist had ik de keuze uit 5 docenten. Een bloedmooie docent leek me geen slim plan, want dan zou ik alleen maar afgeleid zijn en mijn doel is nu juist Spaans leren. Dus viel mijn keuze op Jovana; aardig, wat mollig, maar wel een leuke kop. Kortom prima docent voor mij dus.
Na een ongeveer 15 lesuren durf ik de conclusie te trekken dat mijn hersenactiviteit nog voldoende is om een taal te leren. Heel geruststellend haha.
Naast Spaanse lessen besteed ik inmiddels redelijk wat uurtjes aan het koken van gezond voedsel. Samen met Tessa deed ik dit al vrij regelmatig. En de laatste weken maak ik nog regelmatiger gebruik van al het keukengerei. Nadat Tessa haar zus en nichtje was gaan ophalen, was al snel besloten dat het misschien wel leuk en goedkoop zou zijn als ze in Medellin kwamen logeren wanneer ik daar nog aan het 'hosten' was. Dus een paar dagen nadat ze richting Bogota was vertrokken, kwam ze weer terug en bracht ze Josine en Lieke met zich mee. Na een lange reis heb ik ze volgestopt met gezond voedsel. In Nederland kook ik meestal makkelijk. Kip in de oven en snel wat groenten koken en vervolgens afblussen in de wok. Hier heb ik alle tijd, dus dan kan je je nog eens uren uitleven. Best een verrijking!

De volgende dag heb ik de dames een beetje wegwijs gemaakt in Medellin. S'middags kreeg ik mijn eerste les en daarnaast ook mijn eerste gasten uit Australië. Op zondag zijn we naar Rio Claro gegaan, een canyon ergens op 4 uur rijden van Medellin. Tours als deze kan je natuurlijk boeken, maar gelukkig waren wij eigenwijs genoeg om zelf bussen te regelen en een entreeticket te kopen. Dit ging wel op een onorthodoxe manier. Iedereen koopt namelijk legaal een ticket op het busstation en net buiten de poort stappen dan de illegalen op zoals wij  [Aapje met handen voor de mond] . 
Aangezien het weekend was en maandag ook een vrije dag voor de mensen was het hier vol met Colombianen en geen toeristen. Dit vonden wij helemaal prima. Daarnaast kreeg ik weer eens wat aandacht, omdat ik ietwat groter ben dan de gemiddelde mens. Toch bijzonder dat het juist hier zo opgemerkt wordt. Azië en zelfs centraal Amerika waren niet zo extreem. Misschien durven de mensen hier meer of misschien ben ik wel minder angstaanjagend .
S'middags nog wel even WiFi gescoord om mijn zus en dochterlief te feliciteren, want in alle ontspanning vergeet je dat bijna  [Lachebekje (zwart-wit)] ️.
Zoals ik al aangaf was de volgende dag een vrije dag en bevonden we ons zonder dat we het wisten wederom in het gezelschap van veel Colombianen in een natuurpark boven in de bergen van Medellin. S'avonds mocht ik genieten van gazpasio van de dames die vervolgens vertrokken met de nachtbus naar Cartagena. Hierna denk je alleen te zijn, maar dat viel best mee. Eerst nog een uurtje met Dan over het leven zitten filosoferen. Conclusie op reis heb je het verdomd goed  [Lachebekje met lachende ogen] . Hierna sloot Jaguar nog even aan met Raguel en DJ uit Bogota die plots nog in was gevlogen en ook 2 nachten in 'm'n huissie' bleef overnachten. Jaguar en Raguel kan je typeren als heel ontspannen of gewoon lekker stoned, dus dit gesprek ging  heel relaxed. Bijzonder is misschien nog wel om te vertellen dat Jaguar echt zo in een Quentin Tarantino film kan. Bij de wist u datjes vindt u waarom.
De volgende dag had ik het rijk weer voor mezelf, want Dan en Myv (Aussies) en ook Raquel zouden later die ochtend vertrekken. Inmiddels wist ik dat ik het huis twee dagen moest verlaten, omdat een Mexicaanse familie het hele huis had gehuurd. Zelf had ik al wat lijntjes uitgezet via couchsurfing. Een van de reacties was toch wel een opmerkelijke. Bij een vrouwelijke host kreeg ik na wat vijven en zessen te horen dat al haar gasten ´betalen´ in natura met sex. Gezien haar overdaad aan positieve referenties zal ze wel iets goed doen in de slaapkamer van der, maar ik heb bedankt voor de eer hahahah.
Vlak om de hoek bij Rodrigue zat een andere prima verblijfplaats, namelijk het hostel waar in 2 jaar geleden ook heb doorgebracht. Met een klein rugzakje loop ik die kant op en begin met het maken van mijn huiswerk. Het leuke van een hostel is dat je echt nooit alleen bent en voor ik het weet heb ik die avond gesprekken met Amerikanen, Duitsers, Ieren, Zwitsers, Kiwi´s en Keiron uit Wales.
Als Keiron op een bepaald moment nog voor een boodschap gaat, stel ik voor om even mee te gaan. Deze boodschap loopt echt gigantisch uit de klauwen, omdat we bij een soort van bar belanden waar Luisa een 37 jarige dame de eigenaar is. Volgens Keiron heeft ze echt een wereldkont, maar ik heb natuurlijk niet gekeken. Wel heb ik gesproken met de twee wereldgasten Mauro en William aka Shakespeare. Deze twee stamgasten zijn echt hilarisch. En na heel veel bier trokken we zelfs de aandacht van de ´omwonende´ zwervers. Waarschijnlijk doordat Shakespeare in elke zin ´puta´ gebruikte en Keiron ´fuck´. Leuke combi die twee. Na heerlijk gedanst te hebben, omdat ik uiteraard de muziek mocht regelen. Konden zowel de zwervers als Mauro, Shakespeare en Keiron en ik lekker gaan slapen. De volgende dag heb ik ietwat moeite met de concentratie bij mijn lesje Spaans. Gelukkig had ik mijn huiswerk wel gedaan. 
Na twee nachten in een hostel mag ik weer terug naar huis. Rodrigues administratie bleek niet helemaal op orde, want ik zou alleen een paar Colombianen overkrijgen voor het weekend. Een uurtje of 3 later dan gepland kwamen er ineens 3 mensen binnen gewandeld. Beiden bleken Gomes te heten en te hebben gereserveerd. Ik vond het allang prima en ben met Keiron op stap gegaan. Na in een rockcafé stuntpiloot John (hij is echt piloot, maar zijn littekens verraden iets anders) tegen te zijn gekomen, bleken we zo goed gezelschap dat we door hem mee naar huis zijn gevraagd. Eerst moest een alcoholvrije vriend van hem nog wel een motor wegzetten. Alleen ging deze vol op zijn plaat... Voordat we John´s Casa mochten betreden drukte hij ons nog wel op het hart om niet te stelen of zijn vriendin te ******. Lena bleek een leuke dame die waarschijnlijk niet alleen bij Johnnieboy was om zijn onmiskende schoonheid. Keiron en ik gedragen ons natuurlijk als ware gasten en verlaten net voor zonsopkomst het pand.

Al wakker wordend bedenk ik me ineens dat ik morgen 10K ga lopen en ook mijn PR aan wil vallen. Ik besluit 10 km te gaan wandelen en mijn startnummer op te halen. Eenmaal 5 km afgelegd en bij het winkelcentrum aangekomen ga ik eerst met de Amerikaanse Champions League beker op de foto. Om me vervolgens te bedenken dat ik m´n paspoort niet mee heb en die heb ik nu juist nodig. Er staat ook een enorme rij, want er doen dik 1700 mensen mee. Gelukkig worden mijn gebrekkige spaanse worden goed ontvangen en krijg ik mijn startkit. Na een wandeling naar huis ga ik op tijd mijn bed in. Wekker voor morgenochtend staat immers om 5.30. De loop gaat heerlijk en eenmaal gefinished in 43.22 kan ik niet anders dan tevreden zijn. Weliswaar geen PR (41.09), maar mijn zusje laat me duidelijk weten dat het andere omstandigheden zijn qua hoogte en warmte. Ik ben overtuigd.
S'middags komt Keiron in huis voor een dagje, omdat hij op maandag een ander appartement ingaat. Daarnaast komt Alex (Fra) mij vervangen als host. Ik heb nog een paar dagen in ´mijn huis´. Keiron en ik zijn beide voetbalfans dus ik deel hem m´n ervaring met de Copa Libertadores mee. Keiron is een ´true Swan´ en al snel kom ik erachter dat Nacional niet alleen kampioen van Colombia is, maar ook in de halve finale staat van de Copa Libertadores. Uit hebben ze al met 0-2 gewonnen van het Braziliaanse Sao Paolo en afgelopen woensdag speelden ze de terugwedstrijd. Op jacht naar een kaartje komen we in Laureless bij het stadion in een groen witte zee terecht. Nacional speelt namelijk op deze zondag een competitiewedstrijd. Uiteindelijk krijgen we te horen voor de competitiewedstrijd zo kaarten te kunnen kopen maar voor de CL is alleen de zwarte markt een optie. Keiron voelt hier niet veel voor en gezien de gepassioneerde sfeer in de Zuid-Amerikaanse stadions, lijkt het me ook niet slim alleen te gaan. 
Wel doet de groenwitte massa me denken aan een wedstrijddag op Zuid. Waar roodwitte hart wat minder snel was gaan kloppen is het sinds het moment dat ik de plas ben overgestoken weer helemaal actief... Er is weer hoop de Coolsingel en dan doel ik natuurlijk op een schaal en niet die duffe dennenappel. Misschien is mijn hoop wel weer een illussie, maar ach de wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Op maandag komen Denis (ZWE) en Bob en Marijke (NL maar wonend op Curacao) in Casa Rodrique. Denis heeft een bijzonder leven en ondanks zijn jonge leven al veel meegemaakt. Na een jaar reizen en nagenoeg alleen maar gedronken te hebben, probeert hij nu structuur en gezondheid te vinden via airbnb. Het grappige is dat ik inmiddels wel weer duidelijk heb leren ervaren wat de verschillende manieren van reizen ook alweer waren. Hostel betekent meestal alcohol en feest met andere ´reizigers´. Andere onderkomens in minder toeristische wijken, betekenen wat meer diepgang en interactie en betrokkenheid bij de lokale bevolking. Ik vind beide heel leuk, maar geef de voorkeur aan de laatste. Deze geeft mij immers voldoening op lange termijn en geen opstartproblemen. Op mijn ene laatste dag in Medellin (al weet ik dat op dat moment niet) lunch ik met Keiron en een Australische vriend welke permanent in Medellin woont. Ik vind het vooral grappig om te horen dat hij ons downtown mee wil nemen en de gevaren van de stad beschrijft. Alle wijken die hij benoemt heb ik namelijk al meerdere keren per voet doorkruist en het centrum van de stad vind ik juist heerlijk. Ik weet ook niet of ik nu zoveel geluk heb of dat andere mensen gevaren zo enorm overdrijven. Op mijn vorige reis kwam ik het onderwerp gevaar ook vaak tegen, maar heb ik het gelukkig zelf nooit hoeven aanschouwen. Maar goed Keiron vindt een wedstrijd wel te gevaarlijk dus ik besluit het heft in eigen hand te houden. Via couchsurfen schrijf ik weer wat mensen aan in Barranquilla. Vliegen is niet duur, maar wel duurder dan de bus als je het zo kort dag wilt doen. Rodrigue reageert niet heel gastvrij als ik hem vraag of ik mogelijk nog een dag extra kan blijven en dan weet ik dat mijn tijd erop zit. Op woensdag boek ik een busticket naar Barranquilla en zit ik dus s´avonds in een bus ipv in een voetbalstadion. Via couchsurfen krijg ik de uitnodiging om vrijwilligerswerk te doen in Campeche en dorpje onder Barranquilla. Uiteindelijk blijkt dit wat moeilijker te liggen, omdat guerillas hun intrede in het dorp hebben gedaan. Na een 15 urige busreis loop ik nog een uurtje door de indrukwekkende binnenstad van Barranquilla. Ik vind mijn hostel en ben doorweekt. De temperatuur aan de Caribische kust is namelijk iets hoger en twee tassen helpen niet. Ik besluit om eerst een paar dagen hier te blijven om dan te besluiten om naar Campeche te gaan. In het hostel kom ik Simon (Dui/Peru) tegen. Hij geeft Duitse les in Cartagena. Mijn eerste indruk is een slechte, maar vaak is deze gebaseerd op resultaten behaald in het verleden en mijn Duitse ervaringen zijn vrij belabberd. Gelukkig blijkt dit met Simon heel anders te zitten. Hij vraagt me gelijk mee de middag om wederom naar het centrum te gaan met Carlos een jongen uit Barranquilla die ook lesgeeft in Cartagena. In de stad word ik wederom geconfronteerd met armoede, vuil en veel zwerfkatten en honden. Ik kom hier zo even op terug. In de avond gaan we naar een uitwisseling via couchsurfing. Dit is wat formeel, maar ik heb wel respect voor al het goede werk wat veel van deze jonge mensen doen. Ook is het in een hele goede welvarende wijk van Barranquilla bij de Bogota Beer Company (BBC). Ik leer ook weer eens wat, want dit blijkt in pornotermen ook een veelgebruikte term. Naast het lesgeven van Carlos en Simon (vrijwillig) ontmoet ik hier ook veel mensen die allemaal deelnemen aan vrijwilligersprojecten. Iets wat hoog op mijn verlanglijst staat. Carlos kent Ivan de jongen uit Campeche ook en ik weet dat ik me heb omgeven door de juiste mensen. Naast deze mensen onmoet ik ook nog twee Amerikanen die vooral misbruik maken van de mogelijkheden die Colombia ons rijkeluizen biedt. Even kort omschreven snuiven, zuipen en neuken deze jongens zich 6 weken kapot op vervolgens weer de brave student uit te hangen in de VS. Kan ik me hiermee identificeren, nee gelukkig niet. Die avond sluiten we af met twee andere jongens. Ook hier blijkt wederom dat de verleidingen moeilijk zijn te weerstaan. Simon, Carlos en ik gaan nog wel gezellig mee op te dansen in de Baruda op Ocho de lokale uitgaanstraat, maar slaan het bordeel vriendelijk af. De volgende dag word ik verrast door een smsje van mijn lieve schat! Ze is op weg naar mij! Immers zit ze maar enkele uurtjes verderop en de liefde roept. Samen hebben we een heerlijke 24 uur alvorens ze weer teruggaat naar Santa Marta. Hoe vaak wij niet afscheid van elkaar hebben genomen de afgelopen maanden hahaha. Gelukkig weten we dat het helemaal goed zit en elkaar toch wel weer gaan zien. Daarnaast genieten we wel intens van de momenten die we samen hebben. Ik vind het gelukkig nog steeds onwaarschijnlijk wat het leventje allemaal te bieden heeft en ondanks dat ze het weet kan niet vaak genoeg zeggen hoe bijzonder dol ik op haar ben! Een jaar geleden ging ik abrupt uit elkaar met Sanne. Wat kan er veel gebeuren en een hoop veranderen in een jaar. Ik kan wel zeggen dat ik mijzelf heb hergevonden en dat de liefde me wederom weer heeft weten te vinden en verrassen, heerlijk!

Inmiddels heb ik Tess zaterdagmiddag weer op de bus gezet. In de avond ben ik door Carlos meegenomen naar een verjaardag van een Colombiaanse jongen. Wederom een dansje gewaagd op Ocho. Als enige gringo in zo´n stampvolle club is toch wel bijzonder. Wat een energie hebbe die mensen zeg. Ik wissel nog nummers uit voor mogelijke nieuwe Spaanse docenten, maar als ik wakker word heeft Simon een ander voorstel. Ga mee naar Cartagena, Carlos kan je lesgeven en wellicht kan je ook wat bij ons op school doen. Daarnaast heeft hij nog een kamer bij Yuldie die het geld ook goed kan gebruiken ivm zoontje wat ze alleen opvoed. Keuze makkelijk gemaakt, sinds gister ben ik dus in Cartagena. Een stad waar het contrast tussen armoede en rijkdom enom is. Ik zit in een hele arme wijk en het bulkt hier van de (soms dode) zwerfdieren en het vuil terwijl luttele kilometers verder je alle rijkdom en hygiene vindt. Yuldi is een spirituele meid die een liefdevol hostelletje runt. Ze heeft daarnaast 5 katten en een hond en zou liever nog veel meer doen, maar kan het simpelweg niet. Fresa de hond (aarbei) ligt nu tussen m´n benen en is nu al mijn beste maatje. Voorlopig blijf ik dus wel even hier! Vanmorgen hardgelopen en morgen weer Spaans, het hostelleven was weer leuk voor een paar dagen, maar geef me nu maar weer wat gewoon leven al is de confrontatie soms nog zo groot ik ga hem graag aan!

Wist u dat:
- Van Floor, Maaike en Janneke een bucketlist heb gehad waar op staat dat ik tequila moet drinken in Cartagena. Ik heb Barranquilla al gehad dus wellicht in het volgende verslag Cartagena
- 28 juni naar Bogota vlieg (en dit geen verrassing meer is) om Bas (vriend/collega) en Tess te verrassen
- Barranquilla 1,1 mln inwoners heeft
- In Medellin je heel veel authentiek gekleedde vrouwen met kinderen ziet die letterlijk verdwaald zijn in de stad en ik hier eigenlijk een oplossing voor wil bedenken. Wellicht kan ik de ongelooflijke toffe straatacrobaten aan ze koppelen om zo tot een fatsoenlijk inkomen te komen
- WiFi de wereld verziekt en hier bijna in alle luxere lange afstandbussen is te verkrijgen, dus waar je normaal gesproken lekker effe kon kletsen, zit ook hier iedereen in zijn telefoon... Ook deze Jan Lul btw...
- Ik zwervers geen geld meer geef, maar bijvoorbeeld een ijsje. Tess werd wel gek bij het idee dat ik Nutella ijsjes weggaf en zij er nog geen op heeft hahaha

- Jaguar, ow ja hij een broer kan zijn van het hoofdkarakter in El Machete een langharige enge Mexicaan denk ik die iedereen weleens in een film gezien heeft. Jaguar is btw tevens een oud onderwereldfiguur die nu heel de dag door met een soort mindfullness zijn geweten probeert te herstellen. Heerlijke vent en rijp voor een goede biografie!