It comes and it goes

Wat is het lang geleden dat ik geschreven heb zeg. Inmiddels is er ook ontzettend veel veranderd. Een van de redenen dat ik geen social media gebruik, is omdat ik vind dat mensen alleen maar de leuke kanten van hun leventjuh posten. Laat ik het kort samenvatten, m'n afgelopen maand was heel bijzonder en deels heel fijn, maar daarnaast was een aanzienlijk gedeelte ook gewoon zwaar klote. Wel zo eerlijk om ook te delen toch, alleen krijgen jullie op advies van mijn redactie wel een ietwat gecensureerde versie ;-).
Let's take off:
Geografisch gezien ben ik weer op dezelfde plek als een maand geleden. Mijn laatste blog poste ik vanuit Cartagena en daar ben ik nu weer. Mentaal gezien ben ik op een iets andere plek dan een maand geleden. Het grote verschil is dat Tess en ik niet meer bij elkaar zijn. Nou waren we dit letterlijk al niet zoveel, inmiddels hebben we ook figuurlijk afstand van elkaar gedaan. Het is bijzonder hoe een bijzondere en magische tijd samen ineens weer kan verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ze noemen het niet voor niks een bubbel natuurlijk. Hier zijn wel een aantal redenen voor, waarvan de belangrijkste is dat ik denk dat de tijd niet of misschien nog niet rijp is voor ons. Eerlijkheid duurt hierin het langst en ondanks dat deze mij pijn doet, ben ik wel trots op deze oprechtheid de we beiden hanteren. Tot zover het drama van m'n reis. Zonder drama geen geluk toch?
Ik zal onze heerlijke herinneringen altijd met een glimlach koesteren.
In Cartagena heb ik net als de vorige keer mijn focus op lessen Spaans en hardlopen. Tussen deze twee periodes Cartagena door ben ik m'n vriend en oud collega Sebastiaan en zijn vriendin op wezen zoeken in Bogota. Tevens heb ik Tess en haar zus, nicht en vriendin nog even gezien. Ik heb haar proberen te verrassen met wat toeters en bellen op het vliegveld en in het hostel. Achteraf kan wel concluderen dat dit niet zon succes was :-). In Bogota hadden we ook ons meest bijzondere moment toen we elkaar spontaan tegen het lijf liepen. Ik hoorde een straatmuzikant Coldplay (Yellow) spelen ging er even bij zitten en dwaalde effe af naar m'n meissie en plots was ze daar echt en ze kroop ook nog eens heerlijk in m'n armen! Coldplay was inmiddels vervangen door Ed Sheeran met de tekst 'Maybe we found love right where we are.' Onbetaalbaar en op dat moment zeker voorbestemd!
Toch merkte ik in Bogota al snel dat ik het derde wiel aan de wagen was en in goed overleg, besloot ik (net als in Medellin) mijn eigen gang te gaan en Tess lekker de ruimte te geven met Miloutje. Voor mij betekende dit het begin van m'n toeristische route. Deze begon in San Gil. Dit is de outdoorplek van Colombia. Ik ben hier voor het eerst van m'n leven gaan raften. Rapids van de categorie 4 en 5 zijn de heftigste en goed voor een behoorlijke dosis adrenaline.
Zonder dat ik het wist trad ik in de voetsporen van Tess, wat niet heel gek is want het backpackerswereld is relatief afgebakend. Zo zat ik in hetzelfde hostel, ging idemdito raften, speelde het Colombiaanse spel Tejo (waarbij ik een Colombiashirt won en onze Oosterburen in de pan hakte, altijd fijn!) en deed een avondje karaoke.
Bij het arriveren in m'n hostel kwam ik tevens een oud studiegenootje, Jessica, tegen. De wereld blijft maar klein!
Ook herenigde ik na Bogota met Sebastiaan en Meike om een heerlijke wandeling in de natuur te maken. 
Toch was het raften het ultieme hoogtepunt! Ik had van Tess al het een en ander gehoord en daarnaast filmpjes gezien van andere lui uit het hostel. Het mooie was dat de dag voordat ik opging het faliekant mis was gegaan en de hele boot leeg was geraakt. We hadden drie boten en en als snel leek ik in de boot met kneusjes te komen haha. Alle plekken werden snel bemachtigd en zo kwam ik voorin te zitten. Uiteindelijk hebben we een heerlijke middag gehad en op een miraculeuze ontsnapping na ging het prima. Voorin zitten is daarnaast een heerlijke plek, omdat je hardste klappen krijgt te verduren. Een aanrader! 
Na wandelen en raften stond parapenten nog op m'n lijstje. Helaas ging dit niet door, omdat er onvoldoende wind was. Ipv hiervan bracht ik een dag door met Diana een Amerikaanse meid met Ecuadoraanse routes. Zoals wel meer mensen is Diana op zoek maar zichzelf, dus dit is in niet bijzonder benoemingswaardig. Wat wel is de reden waarom ze haar pad een beetje verloor. Enigszins emotioneel vertelde ze me hoe ze twee jaar geleden met haar ex-vriend in de natuur zwom in Ecuador en eerst haar ex-partner werd aangevallen door een kaaiman om vervolgens haar te grazen te nemen. Uiteindelijk heeft haar ex-vriend zolang aan haar arm getrokken dat de kaaiman het heeft af laten weten. De hele weg naar het ziekenhuis was ze bij bewustzijn en hierna is ze in coma beland. Maandenlang heeft ze in het ziekenhuis door moeten brengen. Inmiddels maakt ze het goed en werkt ze voor een onderzoeksbureau waarbij ze vooral research doet in andere landen. Op dit moment doet ze onderzoek naar de koffieplantages omdat Coca Cola hier een belang bij heeft. Tot zo ver Diana. Na een een dag met haar te hebben doorgebracht pakte ik een bus naar Santa Marta. In de bus had ik eens geen geluk en kwam 14 uur naast de dikste Colombiaan te zitten waar ik ooit ongewild fysiek contact me heb gehad. Heerlijk van die chubby arms tegen je aan! Daarnaast hadden we bij een van de stops nog een hilarische situatie. Een aantal nieuwe mensen stapten namelijk in een dame liet ongeveer de halve bus van plaats wisselen, omdat zij moeite had om haar plek te vinden. Haar plekkie gevonden en iedereen weer een beetje in de slaapmodus, komt er ineens een mannetje de bus in en hij roept een naam. Blijkt deze dame te betreffen en hij schreeuwt door de bus dat deze naar Santa Marta gaat ipv naar Medellin... Hahaha. Eenmaal in Santa Marta (ongeveer 12 uur met de nachtbus) maak ik weer eens makkelijk contact met een stel uit Londen. Ze blijken goed gezelschap en adopteren me voor een week als hun veel te oude zoon. 
Aangezien het tussen mij en Tess al een aantal weken minder voelt, lijkt het me heerlijk om even helemaal op mezelf te zijn. WiFi maakt je op een bepaalde manier afhankelijk en daar heb ik een hekel aan. Als Andy en Louisa me uitnodigen om La Ciudad Perdida met ze te doen, twijfel ik ook geen moment. Een paar dagen hiken in de jungle zonder afleiding en met een hoop fysieke inspanning lijkt me heerlijk.
We verblijven twee nachten in Santa Marta alvorens we de hike beginnen. Op een van deze twee avonden heeft Andy ineens een mes op zijn borst. Heel onrealistisch staar ik dit onwaarschijnlijke beeld even aan. Voordat ik het weet staan Andy en ik iets verderop en zeg ik hem dat we maar door moeten lopen. Deze jongen was duidelijk doorgedraaid en gelukkig komen we ervan af met alleen een kapot t-shirt. Van Sebas hoor ik dat zijn camera van hem is afgenomen en later dat ze hem in Medellin hebben geprobeerd te beroven. Het zet me wel even aan het  denken, maar dan herinner ik me alle leuke dingen en realiseer me dat ik me absoluut niet door angst wil laten leiden en sterker nog ik wil m'n gedrag hier niet eens door laten beïnvloeden. Al wandelend door de jungle glijden deze negatieve verhalen van me af. In de jungle vind ik al snel een nieuwe liefde. Spider is een zwarte hond die aan een oog blind is en mij vier dagen gezelschap houdt. Aangezien ik heel veel zaken in het leven als een spel en of prestatie zie en bovendien van een uitdaging hou, loop ik bijna de gehele hike alleen. M'n gids vind het wel prima en geeft me de ruimte. Al rennend met Spider door de jungle zie ik de mooiste plekjes als eerste en geniet van prachtige schone beekjes en riviertjes. We hebben geluk met het weer merk ik later. Ik heb bijna altijd geluk ;-). Het leuke is dat ik na een aantal dagen merk dat mensen praten over een jongen die door de jungle rent ipv kapot gaat tijdens het wandelen. Ik moet lachen en hou voor de verandering eens bescheiden m'n mond.
Waar het voor anderen mensen afzien was, heb ik het vooral ervaren als een heerlijke fysieke inspanning. Het zien van slangen, spinnen en tods maakte dat alleen maar sterker.
Door de heerlijke tijd voor mezelf was ik ook beter in staat om te bepalen wat m'n liefde voor Tess waard is. Ben ik toe aan een nieuwe relatie. Ondanks dat ik mezelf daar graag van overtuig, denk ik dat er voldoende signalen zijn die het tegendeel bewijzen en inmiddels accepteer ik die. Tess heeft zo haar eigen redenen, maar die laat ik even achterwege.
Belangrijkste conclusie is dat ik nu m'n eigen dromen zal najagen en tevens heb leren ervaren dat ik ook maar gewoon een mensje ben. Niks mis mee! M'n eigen geluk bewaken is nu het belangrijkste. Iets wat ik in het verleden weleens ondergeschikt heb gemaakt.
Na de hike gaan Andy, Louisa en ik door naar Palomino. Dit kustplaatsje zorgt voor onze welverdiende ontspanning al moet ik ook gewoon nog dagelijks het strand op en neer rennen van mezelf. In het hostel mag ik lekker mijn eigen muziekjes draaien om ondertussen lekker aan het zwembad van een watertje en of biertje te genieten. In ons hostel werkt een Colombiaanse Nederlander die mij al snel uitnodigt voor een huisfeestje. Ondanks dat Palomino na 23-24.00 normaal gesproken wel klaar is, staat erop m'n voorhoofd vaak 'waar is dat feestje?' geschreven en hebben we uiteindelijk een heerlijke avond met een mannetje of 30. Helaas zijn Andy en Louisa er niet bij. Ze zijn allebei erg ziek en na wat research blijkt dat 3 op de 5 mensen ziekt wordt na de hike. Ik niet gelukkig! Dit geeft me de mogelijkheid om m'n Engelse vrienden een beetje te verzorgen. Wanneer ze wat beter zijn, neem ik afscheid om m'n trip te vervolgen. Aangezien zij de afgelopen dagen het plan maakten, moest ik ineens zelf weer nadenken over wat ik ging doen. Parque Tayrona of Minca? In de bus naar Santa Marta besluit ik bij Parque Tayrona uit te stappen. Ik word onaangenaam verrast door een enorme rij voor de ingang van dit enorme natuurpark. Gelukkig zie ik ergens vooraan een Nederlands stel uit R'dam welke ik had ontmoet in Santa Marta en tevens op de track van La Ciudad Perdida passeerde toen ik onderweg was naar de uitvang en zij richting 'la ciudad' gingen. Rik en Anita staan al een tijdje en vertellen me dat ik eerst een instructie moet volgen anders kom je het park niet in. Gelukkig kan ik snel aansluiten en is de man net klaar met z'n instructie en geeft hij me een bewijsje waarmee ik het park in kan. Heel veel mensen nemen maar een klein tasje mee het park ivm een behoorlijke wandeling die je moet maken. Aangezien ik het laatste moment heb besloten om te gaan, heb ik heel m'n hebben en houden bij mij. Ik vind het wel fijn. Ik hou niet van het idee om nog ergens heen te moeten om m'n spullen op te halen, daarnaast hou ik wel van een stevige wandeling met bepakking. Het blijkt weer een nationale feestdag te zijn, want half Colombia is ook uitgelopen. Wat een drukte. M'n eerste dag Parque Tayrona is niet echt en hoogtepunt. Het is absoluut een bijzonder mooi natuurpark met prachtige stranden, misschien wel de mooiste in Colombia. Toch staat het massale me wel een beetje tegen. Ik besluit een dag langer te blijven om me iets meer tijd te gunnen. Dit blijkt een goede keuze. Ik bemachtig een hangmat in de toren. Mensen die in Parque Tayrona zijn geweest herkennen dit ding wel. Jij slaapt eigenlijk bijna letterlijk op zee en hebt een fantastisch uitzicht. Rik en Anita waren inmiddels alweer vertrokken, maar Rosa Maria (Frans docente in Valledupar) was een meer dan goede vervanging. Samen genieten we van het prachtige natuurschoon terwijl de grote massa het park verlaat. Bijzonder hoe je in twee aansluitende dagen een totaal verschillende ervaring uit een plek kan halen.
Na twee nachtjes en drie dagen zon, zee en strand vind ik het wel welletjes. Ik pak een bus naar Santa Marta om vervolgens door te gaan naar Minca. Een plek vergelijkbaar met San Marcos (GUA) ent Ometepe (NIC). Gezond eten, wel groen en hoge mate van spiritualiteit. Ik pak m'n initiatief om yoga te gaan leren weer op en doe dagelijks om 6.30 een 2 uur durende yogasessie bij Casa Yoga. Kathrina en Andrei zijn van Russische komaf en runnen een heerlijk ontspannen yoga toko. Ik help ze tevens samen met een Nederlands 
geneeskunde student een dagje klussen aan de nieuwe een tempel.
Super dankbaar werk, wel vervelend dat je na een week nog steeds overal verf vind haha. Het heerlijke van Minca is dat je prima met de natuur kon leven al waren en Zwitserse meiden die daar anders overdachten. Wanneer ik namelijk rond 5.30 als de vogeltjes begonnen te fluiten ontwaakte gingen zij naar bed. Dit besefte ik pas na dag drie haha. Toch deed het me wel deugd. Immers vaak genoeg konden de rollen omgedraaid zijn. Misschien word ik toch wat verstandiger ;-). In Minca twijfel ik om vrijwillig in m'n hostel te werken. Dit kan ik voor minimaal twee doen. Heg hostal ligt prachtig op een berg vanwaar je uitkijkt tot aan Santa Marta en de Caribische zee. Uiteindelijk besluit het lot anders, wanneer ik een beetje kijk naar goedkope vluchten vind ik en vlucht naar Pereira vanaf Cartagena en blijkt m'n spaans leraar ook nog eens jarig te zijn en me uit te nodigen. Ik boek de vlucht en vertrek na 5 dagen rust op m'n gemakkie naar het toeristische Cartagena. S'avonds pak ik een flink (verjaardags) feestje mee. Daarnaast gebruik ik m'n tijd voor hardlopen, Spaans en het strand. Als Tess in ik elkaar na een geruime tijd weer eens spreken, gebeurt waar m'n onderbuik me al een paar dagen op voorbereidde. Gelukkig staat m'n vlucht alvast. Cartagena is erg makkelijke plek om jezelf eens flink te verzuipen en letterlijk en figuurlijk te verneuken. Gelukkig ben ik hier iets te trots voor en vind ik ook dat het van weinig respect getuigd naar de heerlijke tijd die ik samen met Tess heb gehad. Na m'n relatie met Sanne deed ik niet anders dan sporten en mijn nieuwe bestemming Salento is dan ook veel beter geschikt voor mij dan Cartagena.
Zojuist ben ik aangekomen in Salento. Waar ik gedroomd heb van het moment om eindelijk samen met Tess te reizen, misschien een camper te kopen en onze dromen te verwezenlijken, begint in plaats daarvan nu m'n eigen reis als single man. Het is vreemd, maar wel duidelijk en eerlijk. Ik zal m'n eigen dromen realiseren, wat uiteraard minstens zo belangrijk is. We zullen zien waarom dit moest gebeuren. Als ik erachter ben dan laat ik het jullie weten! Huasta Luego!
Wist u dat:
- Ik de eerste persoon in Casa Yoga was die vier dagen op rij is komen yogaen. Ik hou wel van primeurtjes. 

- Ik op m'n eerste avond terug in Cartagena 4 keer aangesproken werd door mensen die ik eerder op reis had ontmoet. Het reizigerswereldje kan heel klein zijn!
Verjaardag in cartegana en vliegen 
Bekenden tegen het lijf
- Aanstaande zondag m'n lieve moeder voor de 67ste keer haar geboortedag viert! Ik denk aan je mamsie!
- De hoop op een positief seizoen in R'dam nog steeds hoog is. Als we in mei een kans hebben op de Coolsingel dan kom ik daarvoor (tijdelijk) terug!
- Ik m'n zusje beloofd heb dat wanneer ik yoga volledig onder de knie heb ik terugkom. Gevaarlijke belofte hahaha.